روزها آمدند کمی ماندند و یکی پس از دیگری رفتند و هر یک اثری بر
من گذاشتند حالا چه ظاهری چه درونی ....
روزها هم مثل آدما رفتار می کنن حتی یه خورده خشن تر
نمیدونم یه پیچی رو نباید می پیچیدم که پیچیدم  یا اینکه
باید می پیچیدم و ....!!؟
نمیدونم شاید باید مثل همیشه قرص و محکم می بودم اما نتونستم و یه دفعه
سریدم یا شاید نباید ....!
اما هر چی که بود خوب بود ، الان که فکر می کنم می بینم
نشدنش بهتر از شدنش بود چون الان همزمان با یه لرزش کوچیک، یه سیگنال از عقل می گیرم
الان وقتی مثل رابینسون میرم به کشتی تا وسایل مورد نیازم رو بگیرم
با احتیاط میرم با احتیاط برمیگردم تا ....
الان جزیره ی من محدود به من هستش تازه بومیای این جزیره نه
دمدمی مزاجن نه آدمایی که پی عمل دماغ باشن یا اینکه فلان چیز به من میاد بیا اون داره
منم اونو میخوام و .....
تو این جزیره یه مردی هستش با یه تی شرت سرمه ای و یه شلوار سبز که یه
لنگش از زانو به پایین پاره شده
اوایل از بومیاش می ترسید ولی فهمید که اونا از آدمایی که
باهاشون سروکار داشت خیلی بهترن !!
 
چون دروغ نمی گفتند و این برای اون بهترین خصلت بود برای اعتماد .
در این اوضاع که دروغ بهترین سنگر برای مخفی کردن ذات حقیقی خودمونه
در این دوران که گفتن حقیقت ( به نظر من ) هم تراز با جنگ با دشمن هستش و
یک نوع جهاد .............
شب ها و روزها یه سوال در ذهن او در حال ضربه کوبیدن و علت یابی هست
که چرا آدما به این سادگی دروغ میگن و بیشتر اونا هم به عزیزترین کساشون میگن ...!!؟
چرا ؟
چرا . . .  !!؟