بشنوید

آسمان آبی‌تر
آب آبی‌تر
من در ایوانم، رعنا سر حوض
رخت می‌شوید رعنا
برگ‌ها می‌ریزد
مادرم صبحی می‌گفت :‌ موسم دلگیری است
من به او گفتم : زندگانی سیبی است، گاز باید زد با پوست
زن همسایه در پنجره‌اش تور می‌بافد، می‌خواند
من ودا می‌خوانم گاهی نیز
طرح میریزم سنگی، مرغی، ابری
آفتابی یکدست
سارها آمده‌اند
تازه لادن‌ها پیدا شده‌اند
من اناری را می‌کنم دانه به دل می‌گویم
خوب بود این مردم دانه‌های دلشان پیدا بود
می‌پرد در چشمم آب انار : اشک می‌ریزم
مادرم می‌خندد
رعنا هم

خدایا! آن قدیم‌ها سختگیرتر بودی!
خدایا! قربانت گردم! ای حکیم کارساز! ما اجالتاً در حکمت کارهایت در مانده‌ایم!
خدایا! مگر قوم نوح بجز اینکه کبر ورزیدند، چه گناهی مرتکب شدند که چنان غرقشان کردی؟
خدایا! مگر قوم عاد بجز کفر نعمتت، چه کرده بودند که چنان به بادی نابودشان کردی؟
خدایا! مگر قوم ثمود را به جرم کشتن شتر، آن چنان عذاب‌شان ندادی؟
خدایا! مگر اهل مدین بجز کم فروشی، چه کرده بودند که چنان شدند؟
خدایا! مگر قارون بجز مال اندوزی، چه کرده بود که چنان در زمین رفت؟
خدایا! این قوم که در میان‌شان‌ام چه دیگر باید می‌کردند – که نکرده‌اند – تا

شایسته‌ی عذابت می‌شدند؟
خدایا! اصلاً می‌شنوی‌ام؟
خدایا! (نکند خدای نکرده، بلاتشبیه) تو هم مانند این پدر مادرهایی هستی

که
به بچه‌های اول‌شان کلی سخت می‌گیرند و کاری به کار بچه‌های آخرشان ندارند!
خدایا! کجایی؟
خدایا! می‌خواهم به سبک شبان بلند بلند کفر بگویم بلکه موسایی ژاژخایی‌ام

را بشنود و از غیرتش عتابم کند. شاید این‌گونه دل‌مان به خبری از تو خوش
شود!
خدایا! این‌جا پنداری همه مسابقه می‌دهند در رسیدن به عذابت!

و هیچ بیمی ندارند از گفته هایت بر علیه بندگانت استفاده کنند حتی از خودت

گام فراتر می نهند و در خکم تو دست می برند ....

خدایا! در دنیایی که احترام گذاشتن به دیگران نشانه ی عقب ماندگی است و .......

تو چنان کن سر انجام کار        که تو خوشنود باشی و ما .....